Hoe het begon...
Op 23 oktober 2020 werd mijn zoontje Fons levenloos geboren. Ik kan geen goede woorden vinden om te beschrijven hoe dit voelde. Mijn wereld stortte in.
​
Na de geboorte voelt alles dubbel. Je kindje is geboren. Je bent trotse ouders geworden. Maar je kindje is ook overleden. Wanneer je je kindje eindelijk ontmoet, begint ook gelijk het afscheid nemen.
Tastbare herinneringen verzamelen van je baby zijn belangrijk, want het zijn er maar weinig. Er komen geen nieuwe bij. Je blijft als ouders achter met een heleboel toekomst herinneringen. Dingen die je zou gaan doen, met vrienden en familie. Boswandelingen, kabouters zoeken bij opa en oma in de tuin, een broodje eten van je eigen panda bordje, gekregen van je nichtje.
En nog zoveel meer...
Wat vele mensen in mijn omgeving weten is dat één van mijn grootste hobby's haken is. Voor Fons heb ik tijdens mijn zwangerschap veel kleertjes, slofjes en een dekentje gehaakt. Het dekentje was een gespreksonderwerp van de verpleging in het ziekenhuis.
We kregen hier veel mooie en warme reacties op.
Iedereen wilde het even aanraken, en vond het zo waardevol dat ik zoiets moois kon meegeven aan Fons. Het voelde fijn om hem in iets eigens te wikkelen en vast te houden. Fons werd gecremeerd in zijn dekentje. Later heb ik een kleinere versie gemaakt voor Wouter, als vaderdag cadeautje. Nu knuffelen we nog elke dag met het dekentje.
Zo ontstond het idee van de Fonseltjes. Ik wil ouders kosteloos een dekentje toesturen voor hun kindje. Ze kunnen het kindje hierin begraven of cremeren, of het dekentje dichtbij zich houden als een tastbaar aandenken.